Als introvert mens met HSP is het leven niet altijd even gemakkelijk. Ik schreef er al eerder over. De wereld past zich nooit aan mij. Ik moet me altijd aanpassen aan de wereld. Sterker nog, over het algemeen wordt ik geacht aangepast te zijn. Ik ben geneigd alle sores binnen te houden en natuurlijk gaat dat een keer mis en barst ik als een vulkaan open. Niemand begrijpt dan waar die agressie en woede vandaan komt, omdat ik al dagen, weken of zelfs maanden met die narigheid in mijn lijf rondloop, alle stress inslik en met niemand bespreek waar ik zo van overstuur van ben. Logisch dus dat er mensen zijn die denken dat ik een verschrikkelijk en akelig mens ben, een heks, omdat ze me alleen gezien/gehoord hebben in overstuurde staat. Normaal gesproken ben ik best gezellig en grappig en prettig om bij in de buurt te zijn. Al was het alleen maar omdat ik echt heel goed kan koken en bakken en muziek maken ook. Maar ja, daar komen ze dus nooit achter, omdat ik me zo slecht kan uiten.
Een week of wat geleden was ik weer eens totaal doorgedraaid. Hoe en wat doet voor dit verhaal niet ter zake. Op zich viel het nog mee, want ik had mezelf niet beschadigd, maar het feit dat het uitblijven van automutilatie valt onder het kopje “valt best mee” is natuurlijk tekenend voor mijn huidige staat van zijn. Ik doe echt mijn best om overeind te blijven, maar soms lukt het niet. Na deze paniekaanval nam ik mij voor om “gewoon” meer te uiten hoe ik me voel. Misschien dat ik, als ik tegen mijn introverte natuur in mezelf meer uit, minder snel een paniekaanval krijg. Dat dacht ik. En ik nam me voor om dit ook echt te gaan proberen.
Die gelegenheid deed zich direct diezelfde avond al voor toen een lid van de fanfare in de pauze heel oprecht aan me vroeg hoe het met me gaat. Ik viel echt even stil, want mijn instinct, mijn eerste gedachte was eroverheen praten en net doen alsof er niks aan de hand was. Maar ik herinnerde mij mijn voornemen (die ik tenslotte pas die ochtend had geformuleerd) en probeerde te vertellen dat het niet zo goed met mij gaat. Ik bedoel, het gaat niet slecht en er zijn zelfs (heel) goede dagen, maar over het algemeen kan ik toch niet zeggen dat het goed gaat want er zijn nog steeds meer moeizame dagen dan fijne en meer stress dan goed is voor een mens. Hij was echt heel aardig en we hadden een kort gesprekje over waarom sommige dingen zo moeilijk zijn en toen was de pauze voorbij. Ik had zeker twee dagen nodig om van dit gesprek bij te komen. Het voelde helemaal niet goed en ondanks dat mijn gesprekspartner heel vriendelijk en begrijpend reageerde, voelde ik me toch verschrikkelijk opgelaten dat ik zoiets intiems zomaar met zomaar iemand had gedeeld.
Maar ik besloot dat ik na één keer proberen niet mocht opgeven dus daags erna knoopte ik een gesprekje aan met de parochie-assistente. Na het rozenkrans bidden, had ze voor mijn gebedsgroepje een kopje koffie klaar staan en na het koffie drinken hielp ik even met opruimen en raakte we aan de praat. Natuurlijk in de keuken want op de een of andere manier is dat in elk huis, elk gebouw dat ik betreed van meet af aan mijn favoriete ruimte en de plek waar ik me het makkelijkst en het veiligst voel. Het was echt een mooi gesprek en ik voel de gedeelde liefde nu nog als ik eraan terug denk, maar ook van dit gesprek was ik van slag. Gewoon door het feit dat ik zulke persoonlijke dingen heb gedeeld.
Het voelt moeizaam mijn gevoel te delen. Ik voel me té kwetsbaar en té open, té zichtbaar. Ik weet niet of ik nog met mijn experiment door ga…..ik ga er nog even over nadenken. Open is voor mij te heftig en dicht is niet goed voor mijn mentale en geestelijke gezondheid, dus ik denk er nu over een halfopen beleid te gaan volgen. Ik heb nog geen idee hoe ik dat in moet vullen, maar wat er vanochtend gebeurde geeft wel een aardig beeld, denk ik.
Vanochtend lag ik prinsheerlijk in mijn hangmat toen ik opeens door een keihard radiogeluid werd opgeschrikt. De schilders die het huis van onze overbuurvrouw aan het schilderen zijn, hadden waarschijnlijk niet onthouden dat ik de vorige keer dat ze er waren ook al een aantal had gevraagd of ze in vredesnaam de radio uit of op zijn minst zacht wilde zetten. Of het kan ze geen moer schelen, dat kan natuurlijk ook. In elk geval ging ik opnieuw naar ze toe om te vragen of het zachter mocht. Ze stonden me vrolijk uit te lachen en begonnen mijn piano spelen te beledigen. (alsof zelf muziek maken ook maar op enigerlei wijze te vergelijken is met radiogeluid, afgezien nog van het feit dat ik hier woon en zij alleen maar aan het werk zijn in dienst van de overbuurvrouw) Open ging niet, want mijn boosheid sloeg direct om in een paniekaanval, die op zijn beurt weer zorgde voor hyperventilatie (en dat is heel moeilijk rustig praten, kan ik je vertellen) Dicht ging ook niet want ik voelde het hete magma al achter in mijn keel, een uitbarsting zat er aan te komen! Henk zei: bel de buurvrouw. En dat heb ik toen gedaan. Ik legde uit wat er aan de hand was en ze zei: “zijn ze nou helemaal belazerd! Komt in orde, hoor meisje! Binnen een half uur is het geregeld.” En dat was ook zo. Halfopen.
Halfopen. Weten bij wie ik mijn kwetsbaarheid neer kan leggen zodat er een oplossing komt en geen uitbarsting. Zoiets. Ik ga dit nieuwe beleid uitbreiden en uitproberen. Ik ben benieuwd hoe het verder zal gaan. Of ik in staat ben zelf met zo een oplossing te komen. Dat ik durf te reageren op een halfopen manier, door iemand de hete kolen voor me uit het vuur te laten halen bijvoorbeeld. Dat ik in staat ben een halfopen manier die me wordt voorgesteld door iemand anders, te accepteren en die weg te volgen. In ieder geval zit er (weer) een beetje beweging in mijn groei….
JuniperPiaRachel 