Oktober is rozenkransmaand. Ooit ingesteld door paus Leo XIII, ergens in de 19e eeuw in navolging van Maria van de Rozenkrans. Dat feest vieren we op 7 oktober. Veel mensen, vooral katholieken, roepen dat oktober de tweede Mariamaand is, dat is nadrukkelijk niet waar. Mei is Mariamaand en oktober is rozenkransmaand. Natuurlijk bidden we zowel in mei als in oktober het liefst dagelijks, maar toch minstens één keer per week de rozenkrans, maar in mei doen we dat uit dankbaarheid voor Maria en Haar werken en voorspraak en in oktober doen we dat uit dankbaarheid voor de rozenkrans . Zoiets.
Gisteravond baden we de rozenkrans met ons onlinegebedsgroepje dat opgericht is in 2020 om toch samen te kunnen bidden en omdat de leden van dit groepje over heel Nederland en België verdeeld zijn, zijn we online bij elkaar blijven komen. In mei, in oktober en ook in de Advent en de Vasten zoeken we zoveel mogelijk mogelijkheden om ’s avonds een half uurtje bij elkaar te komen en te bidden. Vanochtend leidde ik zelf het rozenkransgebed in de kapel van de Johanneskerk hier in het dorp. Daarna drinken we dan gezellig koffie in de pastorie en praten we over het geloof en de kerk en familie en wat er dan ook maar ter tafel komt. Er zitten twee lieve, oudere dames op de gebedsgroep. Zij zijn zussen van elkaar en noemen elkaar voortdurend bij de naam. Het zou tot irritatie kunnen leiden bij elk ander, maar van deze dametjes vind ik het alleen maar getuigen van diep respect en onvoorwaardelijke liefde.
Als oktober voorbij is en de Advent begint, gaan we weer bij elkaar komen voor een Adventsgebed. De twee zussen vroegen zich af of dat ook traditie is. Tijdens het koffie drinken heb ik de discussie aangezwengeld over oude tradities en het instellen van nieuwe tradities. Omdat de kerk krimpt, lijkt het me van essentieel belang dat wij, als gelovigen, actie gaan ondernemen de kerk levend en open te houden. Het priestertekort is (in ieder geval in Nederland) enorm en we kunnen en mogen er gewoon niet op rekenen dat priesters en religieuzen (paters, fraters en zusters) ons zullen blijven bedienen waar het kerkelijke tradities betreft. We zullen als geloofsgemeenschap zélf tradities moeten gaan instellen als we willen dat de kerk open blijft. Als we willen dat de deken van gebed die om de wereld hangt geen gaten gaat vertonen, zullen we zelf in het gat moeten springen. Gelukkig waren de mensen van mijn gebedsgroep en ook de parochie-assistent het met me eens. https://youtu.be/2BLm1fREwXI
Dus naast het bidden van de rozenkrans willen we vanaf december elke zaterdag een gebed voor de vrede gaan aanbieden. De kerk open voor publiek van ALLE geloven, elk uur een gezamenlijk Onze Vader bidden, de rest van de tijd meditatieve muziek laten horen en pastorale gesprekken aanbieden. Tenslotte hoef je geen pastor te zijn (op papier) om iemand geestelijk bij te staan. 9 van de 10 keer is het bieden van een luisterend oor meer dan voldoende.
Afgelopen Zondag zat ik in de protestantse kerk. Het was een gezamenlijke dienst van drie protestantse gemeente. Er gingen drie dominees voor en er klonk, naast mijn orgelspel, een blazersensemble. Het openingslied kwam uit de katholieke traditie, er zat een katholieke organist achter de toetsen (namelijk ik) dus het mag nauwelijks een verrassing zijn dat er een katholiek tempo klonk. Helaas konden de meeste protestanten dit niet bijhouden! 😀 Gelukkig ging de rest van de dienst wel goed. Of minstens beter. De dominees en de kerkenraad zouden graag willen dat ik vaker bij hun kom spelen, maar ik voel een enorme aversie daartegen. En dat heeft niks met de denominatie te maken. Als de Rk-kerk met een dergelijke vraag zou komen, zou ik ook nee zeggen. Mijn ontslag in 2019 heeft echt meer kapot gemaakt bij mij dan ik wist of toe wilde geven. Ik heb absoluut geen fiducie in een goede afloop als ik weer serieus als kerkmusicus aan de slag zou gaan. Zoals het nu gaat is het ook nauwelijks bevredigend: ik voel me vaak niet veel meer dan een jukebox, maar toch is dat nog te prefereren boven meer verantwoordelijkheid dragen en moeten overleggen met diverse groepen en mensen. Als ik er alleen al aan dénk, krijg ik een enorme stressreactie. Laat mij maar gewoon lekker met rust. Ik zorg wel voor mijn eigen eten en drinken. Ik heb geen behoefte (meer) aan aandacht, roem, verantwoordelijkheid en wat dies meer zei. Ik lig in mijn hangmat en lees en denk en af en toe doe ik nog weleens wat. Speel ik voor jukebox, bijvoorbeeld 😉
JuniperPiaRachel 