profeet en/of jezelf zijn

Jezus vertrok weer en ging naar zijn eigen stad, Nazareth. Zijn leerlingen gingen met Hem mee. Op de heilige rustdag ging Hij les geven in de synagoge. Veel van de mensen die Hem hoorden, waren heel verbaasd. Ze zeiden: “Waar heeft Hij die dingen vandaan? Hoe komt Hij aan die wijsheid? Hoe kan Hij zulke wonderen doen? Hij is toch de timmerman, de zoon van Maria, en de broer van Jakobus, Joses, Judas en Simon? En zijn zussen wonen toch ook hier?” En ze geloofden Hem niet. Jezus zei tegen hen: “Alleen in zijn eigen stad en in zijn eigen familie hebben de mensen geen respect voor een profeet.” En Hij kon daar geen grote wonderen doen. Alleen maakte Hij een paar zieke mensen gezond door hun de handen op te leggen. En Hij was verbaasd over hun ongeloof. Marcus 6, 1-6

Verbazing. Dat is ook een zeer bekende emotie voor mij. Ik verbaas me over heel veel dingen. Dat komt waarschijnlijk omdat ik heel veel dingen niet begrijp. Ik begrijp bijvoorbeeld niet waarom iemand met zijn hond over straat loopt en alleen maar aandacht heeft voor zijn telefoon. Waarom heb je dan een hond? Ik heb een hond voor de gezelligheid en de onvoorwaardelijke liefde die zo’n beest je geeft. Sowieso begrijp ik die hele telefoonverslaving niet. Heel soms neem ik mijn oude, aftandse telefoon ergens mee naar toe, maar meestal slingert ie ergens rond in huis en die ene keer dat ik er dan op kijk, heb ik soms heel veel berichtjes gemist maar meestal ben ik alleen maar aan de beurt met wordfeud 😀

En niet dat ik wil beweren een profeet te zijn, maar ook dat gevoel van niet gezien worden in je eigen omgeving is voor mij heel herkenbaar. Toen ik nog in de stad werkte en ik een opdracht kreeg een modern stuk (uit 2014) in Nederland ter première te doen gaan, had ik in minder dan geen tijd een koor van 40 amateurzangers en 10 professionele musici bij elkaar. Mijn postbus zat toen elke dag vol met aanvragen om met mij muziek te maken, om te komen zingen of spelen, om opnames te komen maken. Zelfs toen ik het onzalig plan had een gevelsteentjesfotoclub op te richten, kreeg ik bergen aanmeldingen. Hier heb ik al bijna vier jaar een gebedsgroepje en toch komt het aantal bidders niet boven de drie, met mij mee vier. Het initiatief van een gebed voor vrede in de wereld elke zaterdagmiddag werd door het kerkbestuur toegejuicht en ondersteund. Helaas heb ik nog niet één keer iemand van het kerkbestuur gezien op zaterdagmiddag, laat staan dat het gebed op welke manier dan ook maar gefaciliteerd wordt. Het is een klein wonder dat ik nog steeds niet heb opgegeven.

Heb ik nog steeds niet opgegeven? Ik vraag het me af. Mij kwam een vacature onder ogen voor een baan die op mijn lijf geschreven is. Ik heb veel ervaring op het gevraagde gebied, al heb ik een andere opleiding genoten. Organiseren, verbinden, enthousiasmeren en plannen smeden is mij in mijn vorige baan min of meer toegeschoven en ik bleek daar een talent voor te hebben. Echter zie ik het niet zitten te gaan solliciteren. Ik heb geen zin om weer opnieuw teleurgesteld te worden. Ik heb geen zin om me wéér ergens voor in te zetten wat op niks uitloopt.

Ik denk aan wat mijn vader in mijn poëziealbum schreef toen ik een jaar of tien was:

Wees jezelf en word zo iemand, lukt dat niet dan ben je niemand.

Ik heb erg mijn best gedaan. Ik ben meer studies begonnen dan ik me kan herinneren en vier heb ik er daadwerkelijk afgerond. Ik kan ontzettend goed piano en orgel spelen en best goed dirigeren. Ik kan heel goed (muziek)les geven en enthousiasmeren. Ik ben een harde werker en toon initiatief. Ik heb heel goede ideeën (vind ik zelf toch!) Toch zit ik thuis en is mijn belangrijkste taak op het moment het opvoeden van een zeer ondeugend en eigenwijsje hondje. Op mijn beste dagen voel ik me niemand. Op mijn slechtste dagen vind ik mezelf een heel slecht mens. Meestal hang ik ergens daartussen. De vraag ‘wie ben ik’ is elke dag levensgroot aanwezig …

Van één profeet kunnen we in elk geval zeggen dat Hij betrouwbaar is: Jezus Christus.
Hij spreekt namens God, zijn Vader, nooit voor eigen macht of voordeel.
Hij voorzegt een betere wereld hier en in het hiernamaals.
Veel van het oude heeft afgedaan; “al dat geweld leidt tot niets”, zegt Hij.
”Kom op voor de rechtelozen, dan begint het heil nu al.
En populair was Hij ook; duizenden volgden Hem.
Maar de machtigen van toen voelden zich bedreigd in hun positie en dat heeft Hem het leven gekost.

Zo gaat dat nog steeds.

Wat staat ons dan nu te doen?
De betrouwbaarheid van profeten te toetsen niet alleen aan wat ze verkondigen, maar vooral ook aan wat ze doen.
Is er iedereen, ook ondanks andere geaardheid, welkom?
De boodschap van Jezus Christus , dat moet de toetssteen zijn en laat je niet bedonderen als daar aan wordt voorbijgegaan. uit de preek voor Zondag 5 juli 2015 (14e d.h. jaar) van pastoor R. J. Schreurs

Ik heb de laatste tijd veel contact met mensen uit de gereformeerde gemeente. Ik dacht altijd dat het een ondergeschoven geloof was. Dat die mensen niet helemaal in deze wereld woonde. Misschien is dat ook wel zo omdat ze een heel hechte gemeenschap vormen en nauwelijks contact hebben met mensen die niet bij die denominatie horen. Inmiddels heb ik begrepen dat dat een keuze is en geen voorschrift. Hoe vaker ik bij hen ben, hoe beter ik dat begrijp. Ik vind het ook ingewikkeld in de buitenwereld waar de meeste mensen niks met God van doen willen hebben. Tomas Halik schrijft in zijn Theater voor Engelen (heel goed boek, absolute aanrader. Zoals het meeste werk van Halik zeer toegankelijk geschreven en hij behandelt alle ingewikkelde vraagstukken van de moderne tijd) dat atheïsten, of mensen die zich atheïst noemen, vaak een veel beter beeld van God hebben dan gelovigen. Het is vaak zo dat je meer weet over waar je tegen bent dan waar je voor bent. Als je ergens tegen bent, heb je overtuigende argumenten nodig. Echte atheïsten bestaan eigenlijk niet, maar dat is weer een heel ander verhaal.

En ik wil wel mezelf zijn, maar ik vind mezelf niet zo leuk. Dus verzin ik een andere mezelf. Eentje die geduldig is en goed kan luisteren. Die niet gefrustreerd is omdat ze totaal nutteloos door het leven gaat. Een mezelf die het leuk vind om die muziek te maken die anderen uitzoeken en niet loopt te klagen dat er geen uitdaging in zit. Een mezelf die vrolijk opstaat en aan de nieuwe dag begint, niet een mezelf die alleen maar de hangmat uitstapt omdat ze moet plassen. Een mezelf die vrolijk en opgewekt schone kleren aantrekt na het douchen in plaats van een mezelf die dagen, soms zelf wekenlang in dezelfde kleren rondloopt. Dus sta ik elke dag min of meer op tijd op, maak ontbijt, laat de hond uit, doe zoveel mogelijk dingen als huishouden, schrijven, tuinieren en ik houd dat meestal vol tot een uur of twee. En dan: fake it til you make it! Oftewel: doe net alsof en uiteindelijk lukt het. Was het niet de theoloog/filosoof Pascal die zei dat je gewoon net moest doen of je geloofde dan werd het vanzelf echt. Met andere dingen kan dat vast ook! Dus modder ik voort en probeer ik er elke dag iets van te maken.

Terwijl ik dit zit te typen, zie ik vanuit het achterraam twee enorme kraaien heen en weer vliegen tussen de duiventil op ons dakterras en de prachtige gesnoeide esdoorn in de hoek van de tuin waar mijn hangmat aan hangt. Vroeg in de morgen zijn er hier vooral torteltjes en mussen maar rond het middaguur komen er kauwen en kraaien de gemorste granen oppikken. Meestal zijn er een stelletje kleine kauwtjes, maar af en toe komen er grote zwarte kraaien langs. Prachtige vogels. Soms maken ze heel veel herrie als ze een maiskorreltje proberen open te hakken op de balustrade van het dakterras. En dan denk ik dankbaar aan Mat. 6, 26: Kijk eens naar de vogels. Ze zaaien niet, ze maaien niet en ze bewaren geen voorraden in schuren. Jullie hemelse Vader geeft ze te eten. Jullie zijn toch veel belangrijker dan de vogels?

En dan is mijn hart gevuld met dankbaarheid voor wat ik wél heb en vergeet ik weer even alles wat ik heb moeten afstaan. Er moet een makkelijkere weg zijn voor mij om te bewandelen, maar die heb ik nog steeds niet gevonden. Mensen vragen weleens waarom ik altijd de moeilijke weg kies. Wie zegt dat ik meer dan één weg zie? Dit is mijn weg en ik moet die gaan en net als Job heb ik weinig keuze in wat me overkomt. De enige keuze die ik heb is hoe ermee om te gaan. Dus ik ga nog even door met net doen alsof in de hoop dat het niet al te lang meer duurt eer het intrinsiek is geworden.