Nostalgie

Gister toen ik met de hond een laatste rondje deed, bedacht ik een leuk blogje, maar toen ik vanochtend wakker werd was ik het vergeten. Onder de douche dacht ik terug aan wanneer en waar ik het bedacht had en gelukkig kwam het verhaal toen weer bovendrijven. Helaas werd ik de hele dag afgeleid door andere zaken en kom ik er nu pas aan toe het te schrijven. Toen ik vanochtend 29 slaplantjes plantte ( twee rijtjes van tien en één van negen. Ik had 32 plantjes mee van huis genomen, maar ik heb er drie aan de tuinbuurman gegeven. Hij was er erg blij mee.), dacht ik aan wat ik wilde gaan schrijven. Daarna heb ik pompoensoep van gister opgewarmd en een eiloze omelet gebakken en ondertussen gedacht aan wat ik wilde schrijven. Daarna moest ik pianoles geven en had ik niet veel ruimte in mijn hersens over om te denken aan wat ik wilde schrijven. Deze leerling heeft problemen met motoriek en mijn arsenaal oplossingen was wel een beetje uitgeput. Maar samen bezig zijn en samen oefenen heeft toch weer voor een oplossing gezorgd. De leerling ging blij naar huis met nieuw huiswerk en ik kon weer aan dit blogje denken. Maar eerst een rondje met de hond. Onderweg kwam ik mijn Moeder tegen, die vrolijk op pad was naar Verweggistan dus die heb ik maar eerst even terug naar het rusthuis gebracht. Natuurlijk kan ik daar ook niet meteen weglopen, dus thee gezet, de plantjes water gegeven, de bloemen verzorgd en Moeder rond etenstijd naar de kantine gebracht. En nu dan eindelijk kan ik mijn verhaal opschrijven. Opmerkelijk genoeg heeft Moeder ook daarin een rol.

Ik ging gisteravond met Moor een laatste rondje en onderweg gooide ik even een kaart in de bus voor een jarige vriend. Terwijl ik dit deed, dacht ik aan die keer dat ik voor mijn Moeder een brief moest posten. Ik was echt nog heel jong, vier of vijf. Dat weet ik zeker want ik kon nog niet lezen. En ik wist ook het verschil nog niet tussen links en rechts. Er is maar een zeer korte periode in mijn leven geweest dat ik het verschil wist tussen links en rechts; dat komt door het piano spelen. Tenminste….dat heeft een neuroloog mij ooit verteld. Omdat ik door het piano spelen heel veel (extra) verbindingen heb gemaakt tussen mijn linker-, en rechterhersenhelft is het vermogen om links en rechts te onderscheiden een beetje ondergesneeuwd. Hetzelfde probleem heb ik met een (analoge) klok: ik zie de drie op de plaats van de negen bijvoorbeeld. Anyways, dat doet nu allemaal niet terzake.

Ik was dus een jaar of vijf, kon waarschijnlijk nét bij de opening van een brievenbus, ik herinner me dat ik op mijn tenen moest gaan staan. De brievenbus had twee openingen; één voor streekpost en één voor overige bestemmingen. Maar ja ik kon dus nog niet lezen en ik wist ook het verschil niet tussen links en rechts. Mijn Moeder deed toen haar trouwring af en om mijn linkerduim en zei: je moet de brief in de sleuf gooien aan de kant waar mijn ring zit. En direct naar huis komen en mij mijn ring teruggeven! Wat grappig dat ik daar ineens aan moest denken.

Ik heb nog een bijzondere herinnering aan Moeders trouwring. Dit is iets later, ik denk dat ik in de derde klas van de lagere school zit. We hebben een speurtocht door het dorp. We lopen langs het winkeltje van meneer en mevrouw B. Ze verkopen daar stoffen en garen en alles om die stoffen en garen te verwerken, naalden, ritsen, knopen, breinaalden, haaknaalden, patronen enzovoort. Zo een winkel bestaat denk ik niet meer. In ieder geval moet je ze met een lantaarntje zoeken. We liepen dus met een groepje langs dit winkeltje en ineens hoor ik getik. Achter het raam zie ik mijn Moeder die met haar trouwring op de ruit tikt. Ze had me langs zien komen en wilde mijn aandacht trekken, wat dus gelukt is. Ruim 45 jaar later weet ik het nog steeds.

Mijn Moeder woont nu in een rusthuis, vlakbij mij. Het is echt maar vijf minuutjes lopen. Ik ga elke dag even langs en als ze op haar kamer zit, loop ik even naar binnen. Ze is dol op Moos en vindt het ook best leuk als ik langskom. Vandaag heb ik heur haar gekamd nadat ik er een beetje haarolie ingesmeerd had. Dat doe ik weleens vaker en dan is ze altijd zo dankbaar. Heur haar ruikt weer lekker naar lavendel en is niet meer zo verschrikkelijk statisch. Daarna hebben we samen twee kaartjes geschreven aan haar zussen. Ik heb geschreven en zij heeft gezegd wat ik schrijven moest. Toen ik haar zelf haar naam liet schrijven, begon ze fanatiek zinnen te schrijven maar halverwege was het haar toch te veel en wist ze het niet meer. Ik zei: schrijf maar je naam en na enig twijfelen lukte dat haar nog. Ik bracht haar naar de kantine. Ze gingen pasta eten. Niet haar lievelingseten, maar dat heb ik maar niet gezegd. Ik betwijfel of ze het zelf nog weet. Ze eet gewoon wat haar wordt voorgezet en als ze het niet lust, eet ze het niet op. Makkelijk zat. Een wensdieet, noemt haar lijfarts dat. Sommige dingen worden echt minder ingewikkeld als je ouder wordt!

Psalm 102

Deze psalm is het gebed van iemand die in diepe ellende zit, geen raad meer weet en zijn hart uitstort bij de Here.

Here, luister toch naar mijn gebed, ik bid dat mijn hulpgeroep U bereikt. Verberg U niet voor mij, nu het mij allemaal te veel wordt, luister toch naar mij. Antwoord mij toch snel, nu ik U roep. Want ik word zo snel oud en mijn botten doen zeer, zij gloeien. Mijn hart is dor als dood gras en alle eetlust is verdwenen. Door al mijn verdriet voel ik mij lichamelijk een wrak. Ik voel mij als een pelikaan in de woestijn, hulpeloos. Alsof ik een steenuil ben die in de ruïnes zit. Ik kan niet slapen en lijk op een vogel, alleen op een dak. Mijn tegenstanders bespotten mij voortdurend. Mijn naam geldt als een vloek voor wie mijn bloed wel kunnen drinken. Ik eet as in plaats van brood en mijn tranen mengen zich met het water dat ik drink. Dat komt allemaal doordat U uw toorn en ergernis over mij hebt uitgegoten, eerst nam U mij op en toen gooide U mij weer neer. Mijn dagen zijn stil en duister en ik verga. Here, U heerst echter tot in eeuwigheid. Uw naam zal nooit worden uitgewist en blijft altijd bestaan. Eens zult U Zich over Jeruzalem komen ontfermen. De tijd is aangebroken om uw stad genade te geven. Uw dienaren houden van deze stad en hebben medelijden met de puinhopen die er liggen. Dan zullen alle volken ter wereld eerbied en ontzag hebben voor de naam van de Here. Alle heersers zullen uw grootheid erkennen. Dan zal de Here Jeruzalem herbouwen en er met zijn grootheid en macht gaan wonen. Dan zal Hij de gebeden van de armen aanhoren en Zich tot hen overbuigen. Laten we dit opschrijven voor de komende generaties. Het volk dat dan leeft, zal de Here prijzen. Want de Here heeft hoog vanuit zijn heilige hemel neergezien op de aarde. Hij hoorde het klagen en huilen van de gevangenen en bevrijdde hen die ten dode waren opgeschreven. Daarom zal men in Jeruzalem over de Here vertellen en zijn naam groot maken. Dan zullen alle volken en koninkrijken bij elkaar komen en de Here dienen. Halverwege mijn leven heeft Hij mijn kracht afgenomen. Ik leef nog maar kort. Ik zeg tegen Hem: mijn God, laat mij nog niet sterven, ik ben nog veel te jong. Maar U bestaat al eeuwen. In het begin hebt U de aarde gemaakt en ook de hemel was uw werk. Dit alles zal eenmaal verdwijnen, maar U blijft altijd aanwezig. Alles slijt weg als oude kleren, maar U blijft dezelfde. Aan uw bestaan komt geen einde. De nakomelingen van uw dienaren kunnen veilig leven. Het volk dat uit hen voortkomt, zal altijd veilig onder uw hoede blijven.