Coventrygebed

Gelukkig zijn de mensen die vrede brengen, want zij zullen kinderen van God worden genoemd. Mat. 5, 9

Ik ben gevraagd om in Den Helder af en toe het Coventrygebed te leiden. Dat komt, we hebben een nieuwe parochie-assistent en die woont in Den Helder. En ik leid nog steeds het rozenkransgebed in mei en oktober, maar sinds december 2022 bid ik ook elke zaterdagmiddag voor Vrede in de Wereld. En het Coventrygebed is een afdeling van the Community of the Cross. Je kunt het hele verhaal lezen onder de link, maar even in het kort. In de Engelse stad Coventry werd in 1940 de kathedraal verwoest door een vliegtuigbom. In de wrakstukken lagen twee dakspanten in de vorm van een kruis. Dit werd als een teken opgevat (wat het waarschijnlijk ook was; maar of je dat gelooft mag je zelf weten) en er ontstaat een hele beweging die tot op de dag van vandaag elke vrijdag rond het middaguur een gebed uitspreken voor de vrede. Nou en de nieuwe parochie-assistent dacht dat als ik op zaterdag wil bidden voor vrede, ik dat op vrijdag ook wel zou willen. Bovendien is ze een voorstander van vrouwelijke voorgangers 🙂

Ik zocht wat plaatjes van een vredesduif om dit blogje mee te versieren. Weet u waar de duif als symbool voor de vrede vandaan komt? U kent natuurlijk het verhaal uit de Bijbel van Noach die een schip moest bouwen, van elk diersoort een mannetje en een vrouwtje aan boord nemen toen God de aarde middels een zondvloed vernietigde. U kunt het allemaal nalezen in Genesis 6 t/m 8.

Na nog eens veertig dagen opende Noach het venster dat hij in de ark had gemaakt, 7en liet een raaf los. Deze vloog heen en weer, net zolang tot de aarde weer droog was. Daarna liet Noach een duif los om te kijken of de aarde al droog was, maar de duif vond nergens een plek om neer te strijken en vloog terug naar de ark. Het water stond nog te hoog. Noach stak zijn hand uit en zette de duif weer terug in de ark. Een week later probeerde Noach het nog eens. De duif vloog weg om tegen de avond terug te keren met een olijfblad in haar snavel. Zo wist Noach dat het water bijna weg was. Na een week liet hij de duif nog een keer los en nu kwam zij niet meer terug. Gen. 8, 6-12

Noach stuurde eerst een raaf, maar die kun je blijkbaar niet om een boodschap sturen. De raaf koos voor zijn eigen leven en bleef rondcirkelen boven het water tot hij ergens een plek vond om te landen. De duif daarentegen kwam Noach vertellen dat de aarde bijna droog genoeg was om de ark te verlaten. Uiteindelijk koos ook de duif voor zijn eigen leven (zou hij ooit zijn partner terug hebben gevonden? Mmm, gezien de hoeveelheid duiven die iedere ochtend bij ons een bad komen nemen en ontbijt komen halen is dat wel goed gekomen.) Maar hij had genoeg trouw, eer en saamhorigheid in zich om Noach niet te vergeten. Misschien is dat wat vrede is. Dat je genoeg hebt aan wat je hebt en bereid bent dat te delen.

De duif staat natuurlijk ook symbool voor heilige Geest. Ik denk dat het verhaal dat daar achter zit beter bekend is. Op een dag kwam Jezus daar ook. Hij was uit Nazareth gekomen om Zich door Johannes in de Jordaan te laten dopen. Direct toen Hij uit het water kwam, zag Jezus dat de hemel openscheurde en de Heilige Geest als een duif op Hem neerdaalde. Een stem uit de hemel zei: ‘U bent mijn geliefde Zoon. U verheugt mijn hart.’ Marcus 1, 9-11 Misschien omdat de heilige Geest, de Helper, ons de vrede leert en de ander leert verstaan dat daarom Zijn symbool de duif het symbool van de vrede is. Er bestaat ook een uitleg dat de duif het symbool voor vrede is omdat het de enige vogel was die de Joden mochten offeren. Zelf begrijp ik nou weer niet wat het doden van één van Gods geliefde schepselen ooit te maken kan hebben met vrede….maar dat zal mijn hoogsensitiviteit wel weer zijn die spreekt.

Nu mag ik dus een overweging maken over vrede. En laat ik nou toevallig de laatste tijd veel hebben nagedacht over vrede. Vrede. Het woord doet gelijk denken aan oorlog. Zulke grote woorden. Maar begint vrede niet veel dichterbij huis? We wensen elkaar elke eucharistieviering de Vrede van Christus, maar wat bedoelen we daar eigenlijk precies mee? Jezus had misschien uiteindelijk vrede met Zijn lot, maar ook Hij had het er moeilijk mee. Ook Hij had liever die beker aan Hem voorbij laten gaan. ‘Vader,’ bad Hij, ‘neem deze beker alstublieft van Mij weg. Maar wat U wilt zal gebeuren en niet wat Ik wil.’ Op dat moment kwam een engel uit de hemel om Hem kracht te geven. En Hij begon vuriger te bidden. Hij was zo verschrikkelijk bang geworden dat het zweet Hem uitbrak en als grote druppels bloed op de grond viel. Lucas 22, 42-44 Hij was zó bang dat Zijn zweet als bloed op de grond viel. Niet dat Zijn zweet bloed was gewórden, maar hij zweette zo hard dat het leek alsof Hij bloedde. Denk ik. Zijn vrede komt na de opstanding volledig tot bloei. De mensen herkennen Hem niet, pas als Hij spreekt zien ze wie Hij is. En Zijn woorden zijn steeds dezelfde: Vrede zij met u.

Vrede zij met u. Vergeet alle nietige onenigheden, de grote en de kleine ergernissen, vergeef wie tegen de haren in streek, vraag vergiffenis aan wie je tegen de haren ingestreken hebt. Ik oefen dat elke dag. Het helpt als ik bedenk dat de vrede die ik voel in mijn eigen hart als ik in de hangmat lig en naar de vogeltjes kijk, als ik in de moestuin plantjes aan het verzorgen ben, als ik in de kapel zit te bidden voor vrede in de wereld, als ik bedenk dat ik die vrede uit wil dragen. Naar andere mensen die die vrede niet zo voelen. Mensen die wel zien maar niet herkennen. Mensen die wel horen maar niet luisteren.

Maar zoals te doen gebruikelijk laat ik het weer op het laatste moment aankomen. Wat is dat toch dat ik het beste werk onder een naderende deadline? Enfin, dat heb ik allang geaccepteerd van mezelf. Ik vind het zelf nogal ongelooflijk hoeveel meer vrede ik voel de laatste paar weken. Er is niet echt iets veranderd. Behalve dan ik…of eigenlijk mijn instelling. Hopelijk beklijft het.