Een ongeluk zit in een klein hoekje

De laatste paar dagen was ik verschrikkelijk down en had ik nergens zin in. Gisterochtend was ik het allemaal goed zat en haalde mijn man over even met de honden naar het bos te gaan. Het was tenslotte prachtig weer, maar omdat het ’s nachts gevroren had was naar de tuin gaan niet echt een optie. Groente oogsten, spitten, snoeien zijn allemaal klusjes die geen vorst verdragen. En ja, we hebben nog groenten om te oogsten ondanks dat het al maart is. We hebben vandaag de laatste winterwortelen geoogst, een hele emmer vol. Misschien wat veel om in één keer mee naar huis te nemen, maar nu kan ik tenminste beginnen met het onderspitten van de composthoop van vorig seizoen. Verder zitten er nog een paar bieten (Egyptische platronde) in de kuil en zijn we pas net begonnen met het openen van de witlofkuil en het oogsten van de winterprei.

Enfin, gister dus naar het bos en heerlijk een kilometer of wat gelopen. De kleine hond vier keer zo veel als wij en de grote (stokoude Labrador) op een sukkeldrafje achter ons aan. Het was echt heerlijk. We kwamen ook nog de hond van mijn nicht tegen (met de vriend van die nicht, niet de nicht zelf) Die hond is ook een Labrador en onze Labrador heeft een speciaal geluid dat hij alleen voor andere Labradors maakt. Superschattig!

Toen we terugkwamen, was de weg afgezet. Het was meteen duidelijk dat er een ongeluk gebeurd was op het kruispunt vlakbij ons huis. Nu is dat niet zo vreemd en het gebeurd ook best wel vaak. Er wordt veel te hard gereden en de weg is krap en onoverzichtelijk; we wonen nu eenmaal in een dorp! Op één hoek van het kruispunt wordt een nieuw appartementencomplex voor ouderen gebouwd en de stoep is daar afgezet met grote bouwhekken en daardoor is het kruispunt nog onoverzichtelijker. Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar het was duidelijk dat er iemand onder een auto terecht was gekomen. Nooit een goed idee. De weg was de hele middag afgezet. Er moest een forensisch team van de overkant komen om onderzoek te doen. Ik maakte me vooral zorgen over het slachtoffer, maar zoals dat gaat als het niet direct met mezelf te maken heeft, vergat ik het ook weer. (Dat heeft iedereen en dat is maar goed ook! Stel je voor dat je je de hele dag druk zou moeten maken over wat ándere mensen meemaken. Het is al moeilijk genoeg je eigen leven een beetje bij te houden! 😉 )

Vanochtend stond er in de online krant dat er in verband met dat ongeluk een mevrouw van 79 jaar oud was gearresteerd. Dan moet er toch wel heel wat aan de hand zijn geweest, was mijn eerste gedachte. Zat ze misschien te bellen of was ze dronken? Het is toch niet normaal dat iemand gearresteerd wordt voor een ongeluk? Tenzij er sprake lijkt of is van schuld. Mijn tweede gedachte was: ze hebben die oude mevrouw toch niet in de gevangenis gestopt??? Ik hoop maar van niet!

Nogmaals ik heb het ongeluk niet gezien en ik weet ook niet precies wat er gebeurd is, maar ik weet uit ervaring dat een ongeluk in een klein hoekje zit. Een minimale afleiding kan genoeg zijn om iemand aan te rijden, van de trap te vallen, over een hond te struikelen. We liepen in het bos en mijn man keek omhoog naar de bomen die bovenin heel raar en kronkelig gegroeid zijn, omdat ze niet gedund worden en er boven een grote concurrentie is wat betreft zonlicht. Daardoor zag hij niet dat er een stronkje een beetje boven het pad uitstak en BOEM, hij lag op de grond. Voordeel van wandelen is dat je niet zo gauw iemand anders verwond, zelfs al verwond je jezelf. (Mijn man mankeerde niks na dit incident. Het enige wat gekrenkt was, was zijn trots.) Als je achter het stuur zit, zelfs al is het alleen maar het stuur van een (elektrische) fiets, ben je eerder verantwoordelijk voor het letsel van iemand anders. Ik denk dat de wond die dat toebrengt aan het geweten, meestal wel voldoende straf is. Ik voel me tenminste nog steeds schuldig over die keer dat een vriendin van mij van onze trap viel en haar enkel verstuikte, terwijl dat toch echt haar eigen onoplettendheid was! En nu maak ik me dus ook zorgen over die oudere mevrouw die misschien wel vastzit omdat ze in een vlaag van onoplettendheid of paniek of wat-dan-ook-maar een ongeluk veroorzaakte.

Een week of wat geleden werd onze overbuurvrouw aangereden toen ze met twee honden op de stoep liep. Het lijkt dat er in dat geval drugs en/of alcohol in het spel was (bij de chauffeur) dus (ook) hier was sprake van schuld. Nogmaals er wordt hier op het eiland over het algemeen te hard gereden. Waarbij ik graag nog even wil aantekenen dat het ook best ingewikkeld is. Op sommige plekken mag je 80, ergens anders weer 60, 50 of 30. Meestal wordt het wel aangegeven, maar op veel plekken ook niet of niet erg duidelijk. Ik zou zijn voor meer duidelijkheid en meer gelijkheid wat betreft maximale snelheid. Binnen de bebouwde kom 30 en 60 erbuiten. Meer dan hard genoeg. Zeker op een eiland waar de bevolking af en toe verdubbelt, verdrievoudigd en sommige weken zelfs verviervoudigd wordt. Niet dat langzamer rijden ongelukken elimineert, maar het zullen er toch minder zijn. In ieder geval geeft het iemand meer reactietijd.

Het zijn zomaar wat losse gedachtes die bij me opkwamen omdat ik na zat te denken over het ongeluk. En hoe blij ik ben dat ik niet thuis was op het moment van dat ongeluk; het was zo dichtbij mijn huis dat ik het ongetwijfeld gehoord had. Ik weet verder niks van of over auto rijden. Ik neem alleen als voetganger, fietser of bijrijder deel aan het verkeer. En daarbij is de eerste manier van voortbewegen veruit favoriet! Maar als ik ergens op tijd moet zijn, dan pak ik ook graag de fiets.

Ik hoorde een verkeersdeskundige (die bestaan echt!) vertellen dat fietsers en voetgangers per definitie minder regels nodig hebben omdat ze non-verbaal met elkaar kunnen communiceren zodra dat nodig is. Omdat er oogcontact mogelijk is, kunnen fietsers en voetgangers op het moment zelf met elkaar bespreken wie er wat gaat doen en zo ongelukken voorkomen. Ik ben er eens op gaan letten en zo werkt het werkelijk. De volgende keer dat je eens een wandeling of een fietstochtje maakt, kun je er zelf ook eens op letten. Doe eens iets wat in principe een andere weggebruiker (niet een automobilist!) hindert, maar probeer non-verbaal te laten weten wat je van plan bent en kijk eens of dat goed afloopt. Vast! (Natuurlijk geen écht gevaarlijke stunts uithalen!) Automobilisten zijn te ver bij elkaar vandaan (letterlijk én figuurlijk) en daarom zijn er zovele regels nodig.

Helaas dat dan weer niet iedereen zich er aan houdt. Helaas dat het dan weer extra ingewikkeld moet door de maximale snelheid niet standaard te maken. Helaas zit een ongeluk ook dan nog steeds in een klein hoekje. Alsjeblieft mensen, wees toch voorzichtig op straat!