Inspiratie

Het is al maandag en vrijdag heb ik Coventrygebed. Ik heb nog niks geschreven. Ik heb al een paar keer gezegd dat ik nu toch eindelijk eens iets schrijven moet, maar inspiratie ontbreekt. Wat heel raar is, niet alleen omdat ik eigenlijk altijd wel ergens inspiratie vind, maar ook omdat ik uit hoofde van mijn beroep weet dat wachten op inspiratie niet de meest productieve manier van doen is. Ik weet uit ervaring dat het aloude axioma dat Kunst 1% inspiratie en 99% inspiratie is, klopt. Inspiratie is fijn, maar komt vaak op ongelukkige momenten (midden in de nacht of als ik met iets anders bezig ben en niet meteen kan gaan zitten schrijven of spelen) Dus ik ga zitten en begin. Op zoek naar inspiratie open ik mijn Bijbel op de desktop en zie tot mijn schande drie leesplannen open staan die ik lang geleden ben begonnen maar die ik niet heb afgemaakt. Waarom niet, weet ik niet meer, zolang is het al geleden! De oudste is voor de Veertigdagentijd, kun je nagaan. Het meest recent geopende leesplan is genaamd Waarom houdt God van mij? Ik snap dat ik met dat leesplan ben begonnen want dat is voor mij een belangrijke vraag. Omdat ik meeste dagen niet zo erg veel van mezelf houd en waarom zou God dan wel van mij houden? Het leesplan oordeelt niet en opent gewoon de volgende dag. Het is de derde dag van in totaal vijf dagen. Onbegrijpelijk dat ik het niet heb afgemaakt want meestal ben ik toch vrij trouw maar blijkbaar is ergens het leven er tussen gekomen.

De derde dag dus en ik lees de lezing die bij deze dag hoort. Jeremia 29 vers 11 t/m 13: Want Ik weet welke plannen Ik voor u heb,’ zegt de Here. ‘Met deze plannen heb Ik uw geluk voor ogen, niet uw ongeluk. Ik wil u weer een toekomst en nieuwe hoop geven. Als u tot Mij bidt, zal Ik luisteren. U zult Mij vinden als u Mij zoekt en het oprecht van Mij verwacht. Tot zover deze lezing. Deze lezing raakt mij diep. Ik vertrouw erop dat de Heer plannen met mij heeft, anders was ik allang overal mee opgehouden. Ik ben alleen maar blij dat ik zelfs in mijn allergrootste twijfel nog steeds kan bidden. Het lijkt me vreselijk als je de zin van het leven niet zo erg kan vinden, tegen ellende en narigheid aanloopt, werkloos of op andere wijze ongelukkig en/of straatarm rondloopt en zelfs niet kan bidden! Voor mij is gebed altijd een uitkomst. En als ik zelf geen woorden kan vinden, zijn er talloze mensen voor mij geweest die hun gebeden hebben opgeschreven en die ik kan lenen. En als zelfs dát niet meer gaat, is er altijd nog het Onze Vader, het gebed dat Jezus ons zelf geleerd heeft. Bidden als uitkomst, bidden als handvat, bidden als troost en kracht gevend om door te gaan.

Het wordt zo mooi beschreven in psalm 77, één van mijn 150 lievelingspsalmen:

Ik roep naar God,
ik richt mij tot Hem
en verlang ernaar
dat Hij naar mij luistert.
Als ik het moeilijk heb,
zoek ik de Here.
De hele nacht
strek ik mijn handen
naar Hem uit
en word het wachten niet moe.
Alleen Hij kan mij troosten.
Als ik aan God denk,
moet ik kreunen.
Ik word overmeesterd
door het verlangen naar zijn hulp.
Ik kan er niet van slapen
en ben zo onrustig
dat ik niet kan bidden.
Ik denk aan vroeger,
aan de jaren die voorbijgingen.
Ik herinner mij
mijn blijde musiceren van toen,
ik pieker
over het verschil tussen toen en nu.
Heeft de Here mij dan voor altijd afgewezen?
Zal Hij mij geen genade geven?
Zijn zijn goedheid en trouw
voor altijd opgehouden?
Geldt zijn belofte niet meer
voor de komende generaties?
Vergeet God
ons zijn genade te geven?
Heeft Hij de liefde en het medeleven
uit zijn hart gebannen?
Ik moet zeggen
dat het mij groot verdriet doet
dat God, de Allerhoogste,
van gedachten verandert.
Toch blijf ik mij de grote wonderen van de Here herinneren.
Alles wat U in het verleden hebt gedaan, zal ik gedenken.
Ik wil over uw werk spreken en nadenken over alles wat U deed.
O God, uw wegen zijn altijd goed en heilig.