Valentijn

Vandaag (14 februari 2022) zijn Henk en ik 15 jaar getrouwd. We zijn speciaal op Valentijnsdag getrouwd zodat we de datum makkelijk kunnen onthouden. Dat zeggen we tenminste altijd. De waarheid is iets anders. We wilden eigenlijk gewoon op Zondag naar de kerk gaan en getrouwd thuis komen. We hadden daarvoor Zondag 11 februari 2007 voor uitgezocht. Maar onze pastoor ging dwarsliggen; hij wilde ons niet trouwen op een Zondag. Hij deed het voorkomen alsof dat niet mocht of niet kon, pas veel later kwam ik erachter dat het gewoon zijn persoonlijke voorkeur was. Een andere priester had hoogstwaarschijnlijk ons verzoek zonder morren ingewilligd. Enfin, we hebben toen gekozen voor 14 februari. Sint Valentijn overigens naar wie deze feestdag is vernoemd, is voor de kerk helemaal geen heilige meer sinds hij tijdens het Tweede Vaticaans Concilie met vele van zijn soortgenoten van de heiligenkalender werd geschrapt. Net als andere zeer populaire heiligen die volgens de kerk geen heiligen meer zijn als Sint Nicolaas, sint Caecilia en sint Antonius wordt zijn sterfdag nog steeds over de hele wereld gevierd. Luister hier https://ps-af.facebook.com/igniswebmagazine/videos/wie-was-sint-valentijn/491791695075286/ naar het verhaal achter de heilige.

Vanochtend dacht ik aan die tijd voor ons trouwen. En aan de tijd voordat we echt samen waren. Ik was helemaal niet van plan ooit nog aan een relatie te beginnen. Sterker nog, ik was vast van plan na mijn eindexamen (master piano aan het conservatorium van Maastricht) in te treden bij de Benedictinessen in Jouarre https://abbayejouarre.org/ of bij de zusters van de Liefde in Tilburg https://www.zustersvanliefdetilburg.nl/. Maar Henk leerde mij kennen bij de BigBangTexel waar ik (tijdelijk) de pianopartij voor mijn rekening nam en zette alles op alles om mij te veroveren en na twee jaar is hem dat uiteindelijk gelukt. Begrijp me niet verkeerd: ik heb daar geen spijt van. Maar het is wel tekenend voor hoe mijn leven verloopt …

Toen ik vijf jaar oud was, ging ik op pianoles. Dat was niet omdat ik dat zo graag wilde, maar omdat onze buurvrouw mij en haar dochter op les deed. Dit deed ze omdat wij elke dag urenlang achter de piano zaten en zij ervan overtuigd was dat we muzikaal talent hadden wat ontwikkeld moest worden. (Het bleek dat ze gelijk had, zowel ik als betreffende vriendin zijn professioneel musicus geworden) Toen ik een jaar of zeven was, wilde ik liever operazangeres worden. Mijn Moeder vertelde me onomwonden dat ik niet kon zingen en ik geloofde dat dus bleef ik piano spelen; kon ik in ieder geval zangers begeleiden! Na een verplichtte cursus AMV (=Algemene Muzikale Vorming) mocht ik naar de muziekschool toen ik acht of negen was. Ondertussen had ik nog steeds privé pianoles maar de juf die AMV gaf vond ik zó leuk dat ik ook naar de muziekschool ging om bij haar les te hebben. Naast AMV gaf ze ook trompetles dus ging ik trompet spelen. Weer een keuze die me toeviel, niet een keuze die ik vanuit mezelf maakte.

Toen ik tien of elf was, ging ik met een invalpianojuf mee naar het conservatorium en zij nam me mee naar concerten en overtuigde mijn ouders ervan dat ik musicus zou moeten worden. Ik wilde dat ook heel graag, maar ik wilde het liefst in een orkest spelen en dus doorgaan met trompet en stoppen met piano. Dát vond mijn Moeder niet goed. Dus ben ik braaf doorgegaan met pianoles en ben uiteindelijk ook piano gaan studeren. Nogmaals: geen spijt, maar ook geen duidelijke persoonlijke keuze.

En toen ik ging zingen in het plaatselijk parochiekoor werd me opeens gevraagd achter het orgel plaats te nemen onder het motto van: als je piano kunt spelen, kun je ook orgel spelen. Zo kwam ik in de kerkmuziek terecht. Opnieuw: geen persoonlijke keuze! Ik wilde de opleiding bij de bisschop gaan doen (die duurt maar twee jaar) maar daar werd ik niet aangenomen omdat ik met mijn conservatoriumachtergrond de groep zou frustreren. Ga maar naar het conservatorium, werd er gezegd en dat heb ik toen gedaan. Ziet u al een patroon? Ik ging kerkmuziek studeren met als hoofdvak orgel. Halverwege deze studie bleek dat mijn talent voor dirigeren groter was dan voor orgel spelen en veranderde ik op aanraden van mijn studiementor mijn hoofdvak naar koordirectie. Een jaar na mijn masterexamen kerkmuziek deed ik alsnog een bachelorexamen orgel dus ook dat is uiteindelijk weer goed afgelopen. En orgel spelen is echt het allerleukste wat ik ooit geleerd heb. Dus ook in deze situatie weer: geen persoonlijke keuze, maar ook geen spijt!

Ik heb al heel lang geen vaste orgelbank meer, geen een koor meer onder mijn stok, slechts een handjevol leerlingen en mijn laatste concert is bijna twee jaar geleden. Toch blijft muziek een hoofdrol spelen in mijn leven. Invalbeurten bij diverse kerken, uitvaarten spelen en natuurlijk muziek maken voor mijn Moeder. Inmiddels ben ik oud genoeg om te weten dat het niks uit maakt. Muziek is muziek en of je nou piano, orgel of trompet speelt, een koor of een korps of een orkest dirigeert, het gaat alleen om de muziek en wat ik met de muziek doe/kan doen en hoe ik “mijn” zangers of muzikanten kan laten genieten van het harde werk dat muziek vraagt, van muziek maken! Sinds september 2021 heb ik de rol van dirigent van de plaatselijke fanfare op me genomen en dat is echt ontzettend leuk. In maart hebben we ons eerste concert samen en daar verheug ik me zeer op. Ook in de rol ben ik gevallen, maar mijn goede voornemen was beter naar de Geest luisteren en ik denk overal in mijn leven de Geest te zien. De Geest die mij steeds opnieuw doet opstaan als ik denk niet meer verder te kunnen. De Geest die mij telkens opnieuw begeesterd muziek te maken. De Geest die mij voort doet gaan en leidt.

Ik kreeg van Henk 16 gerbera’s (mijn lievelingsbloemen) ; één voor elk getrouwd jaar en één voor het komende. Wellicht heb ik weinig keuze in de dingen die me overkomen, het blijft altijd mijn vrije keuze hoe om te gaan met de dingen die me overkomen. Ik had iedere keer mijn kont tegen de krib kunnen gooien en mijn eigen zin doorzetten, of wat ik op dat moment dacht wat mijn eigen zin was, maar door mee te gaan met de stroming heb ik toch maar mooi overal op de wereld concerten mogen geven, diverse stukken in première doen gaan, heel veel mooie muziek mogen maken op prachtige plekken en achter de meest fantastische orgels. En wie weet hoeveel leerlingen ik heb mogen inspireren?! Door mee te gaan in de stroming heb ik wel vier conservatoriumdiploma’s aan de muur hangen en ben ik inmiddels 15 jaar gelukkig getrouwd. Wie weet wat de Geest nog voor mij in petto heeft? Ik ben benieuwd! En ondertussen werk ik aan mijn angermanagement. Ook dat zal uiteindelijk wel ergens goed voor blijken te zijn.