ik

Neem je in acht, mijn zoon, bij al wat je doet en gedraag je als een welopgevoed man. Wat jij niet wilt dat jou geschiedt, doe dat ook een ander niet. Deel je brood met de hongerige en je kleren met de naakte. Besteed al wat je overhebt zonder te aarzelen aan aalmoezen. Prijs onder alle omstandigheden God de Heer en vraag Hem dat je altijd de rechte weg mag bewandelen en dat al wat je onderneemt tot een goed einde geraakt. Tobit 4, 14, 15, 16-19

Ik ben depressief. Ik ben depressief sinds 10 oktober 2019, de dag dat ik ontslagen werd van mijn droombaan. Een depressie ontstaan door gebeurtenissen dus, geen klinische depressie. Sinds die dag vraag ik me af waarom ik precies ben ontslagen en ook of ik het had kunnen voorkomen. Antwoorden zijn er niet. En het meest frustrerende is dat ik met grote zekerheid durf te zeggen dat als de wereld gewoon doorgedraaid was, ik allang weer een andere baan had gevonden en mijn leven, weliswaar anders dan ik in de zomer van 2019 dacht, maar desalniettemin weer op poten had gestaan. Maar door de wereldbrand die woedt sinds maart 2020 heb ik alle hoop verloren. Niet alleen de hoop op een nieuwe baan, maar ook wil de depressie maar niet wijken.

Mensen denken dat iemand met een depressie altijd een slecht humeur heeft, niks doet en nergens toe in staat is. Er zijn inderdaad dagen dat ik zelfs mijn eigen humeur niet kan verdragen, maar evenzovele dagen ben ik best opgewekt. En 9 van de 10 dagen doe ik gewoon dingen. Vaak met frisse tegenzin, maar als ik niks doe voel ik me niet beter, dus kan ik net zo goed iets doen. Veel mensen die mij niet vaak zien of niet goed kennen, weten dan ook van niets. Ze zien mij dingen doen, zoals tuinieren in de moestuin en de oogst uit de moestuin verwerken, met de grijpstuiver over straat gaan, plantjes verzorgen, de hond uitlaten, op mijn Moeder passen, horen me piano en soms zelf orgel studeren, op pad gaan voor mijn vrijwilligerswerk. En ja, ik doe dat allemaal en meestal ook nog met een glimlach op mijn gezicht. Maar mijn zijn is gehuld in diep duister zwart en ik zie geen licht aan het eind van de tunnel. Ik voel me alsof ik al dood ben en toch nog doorloop, zoals een kip nog wat struikelende pasjes neemt als je zijn kop eraf slaat…

’s Morgens lig ik dan in de hangmat naar de vogeltjes te kijken. Want dat is leuker dan televisie en nu het alweer nachtenlang droog is, blijft de tarp opgerold en slaap ik onder de blote hemel. Vogels zijn honkvast. Ik zie steeds dezelfde duiven, kauwen en mussen overvliegen. Soms zie of hoor ik de nachtegaal die in de boom van de buren woont en ik zie ook zwaluwen en meeuwen overvliegen, maar die komen niet bij ons eten halen dus die beschouw ik als voorbijgangers, waar de duiven, mussen en kauwen vaste bewoners zijn van onze tuin en ons dakterras. Er is een kauw die heel voorzichtig aan komt vliegen, eerst landt op de til alvorens in de til te kijken of er voer ligt en dan alleen met z’n kop naar binnen gaat om wat zaadjes te pikken en dan zo snel mogelijk weer wegvliegt. Een andere kauw komt in volle vaart aanvliegen, vouwt vlak voor de ingang van de til zijn vleugels op en zit meteen binnen te eten. Soms gaat dat niet helemaal goed en is de ene kauw binnen terwijl de ander aan komt vliegen en dan ontstaat er herrie. Meestal vliegen ze dan allebei weg en komen ze later een voor een weer terug. Soms komt er een derde kauw zich ertegenaan bemoeien en wordt de ruzie meteen beslecht.

Er is een duif die het dakterras maar eng vindt. Hij landt ’s morgens heel vroeg, meestal als eerste, op de schaal met duivenvoer en begint zoveel mogelijk zaadjes uit de schaal naar beneden te zwiepen met een krachtige beweging van zijn snavel. Dan gaat hij op zijn dooie gemak op het afdakje alles op zitten eten. Blijkbaar is het afdakje minder eng dan het dakterras.

Mussen zijn veel brutaler. Die vliegen gewoon rakelings over mijn hoofd en gaan op de waslijn zitten, vlak boven me. Ik hoor ze eerder dan dat ik ze zie, hun vleugelslag heeft een zeer specifiek geluid. Ze zijn superschattig. Vooral als de kinderen uit het eerste nest komen helpen de kindertjes uit het tweede nest te voeren.

Zwaluwen vliegen hoog boven mijn hoofd en dan weet ik dat het nog even mooi weer blijft. De zwaluwen volgen immers de muggen en waar de muggen vliegen wordt bepaald door de luchtdruk. En de luchtdruk heeft weer alles te maken met hoe de wind waait en de zon schijnt en de regen valt. Het is toch mooi, die natuur. Die heeft God mooi geschapen. In omnibus omnia.

Gister zag ik een meeuw en een duif hoog in de lucht ruzie maken. Na enig gekrakeel vloog de duif de ene en de meeuw de andere kant op. Ik hoorde de meeuw nog lang schreeuwen. De duif landde in de boom van de buren en kwam even later terug om zaadjes te pikken.

En als mensen dan per ongeluk horen dat het niet zo goed met me gaat, komen ze meteen met ongetwijfeld goedbedoelde maar bijzonder irritante adviezen. Waar ik niks aan heb of in ieder geval niks mee kan. En soms rolt een balletje dan een andere kant op. Zo heb ik deze zomer twee concertjes staan en organiseert Nish een scratchdag waar ik als dirigent sta ingeschreven. En natuurlijk is dat leuk. En natuurlijk studeer ik daarvoor en zet ik me 100% in. Want zo ben ik. Andere mensen hoeven er geen last van te hebben dat ik ongelukkig ben.

Maar als ik thuis ben of stil bezig ben in de moestuin, dan stromen de tranen stil over mijn gezicht. Dan voelt mijn lichaam leeg en tegelijkertijd vol met pijn en verdriet en ongeluk. Het is niet makkelijk zo door het leven te gaan. En het ergste is dat ik me ook nog schuldig voel tegenover allereerst Henk natuurlijk, die zo verschrikkelijk zijn best doet het leven aangenaam en zinvol te doen zijn. Maar zeker ook tegenover andere mensen die mij aardig vinden of zelfs van me houden en die heus wel willen helpen, maar die niks kunnen doen. Want er ís namelijk niks aan te doen. Het enige wat ik kan doen is accepteren dat mijn leven er nu zo uit ziet, zo leeg is en zo leeg zal blijven. En hoe ik ook mijn best doe, het valt niet mee. Acceptatie dat mijn leven is afgelopen lang voordat ik zelf behoefte had aan met pensioen gaan. Ik denk dat veel mensen moeite hebben met het accepteren dat hun werkzaam leven achter ze ligt. Hoewel er vast ook mensen zijn die er naar verlangen en er blij mee zijn. Ik had nog nooit nagedacht over niet meer werken. Ik was helemaal niet van plan ooit op te houden met werken, wilde zoals Vierne sterven achter het klavier…https://interlude.hk/louis-vierne-dying-job/ maar nu heb ik niet eens een (vaste) orgelbank…

Doe dan eens iets voor jezelf. Iets wat je fijn vindt, waar je blij van wordt…tsja, als ik wist wat dat was, dan deed ik het vast wel! Ik rommel maar een beetje door op deze manier. Heel lang kan het toch niet meer duren? Een keer zal er toch wel iets gebeuren wat me weer doet opstaan? Ik hoop het maar.