Wees aardig

tegen onaardige mensen; zij hebben het het hardst nodig.

Soms lijkt het of de dagen stil staan en dan ineens is er weer een hoop beweging. Misschien ligt dat niet aan de dagen of de gebeurtenissen, maar aan mij … dat zou kunnen.

Afgelopen week was enerverend. Donderdag kregen we bericht dat de man van mijn tante is overleden. De betreffende tante is de jongste zus van mijn Moeder en haar man (mijn aangetrouwde oom dus) was al heel lang ziek. Ze heeft werkelijk tot de allerlaatste dag voor hem gezorgd. Ik kan daar alleen maar bewondering voor hebben. Ik weet niet of het goed is of niet. Ik dénk dat ik dat nooit zou kunnen, maar je weet niet hoe je reageert in crisissituaties of in nood. De keren dat ik in crisis moest handelen of er daadwerkelijk nood was, heb ik gewoon en adequaat gereageerd. Ik trek daar geen conclusies uit. Evenmin trek ik conclusies uit het feit dat ik soms pisnijdig word over een onbenulligheid waarvan ik zélf zelfs achteraf denk: mmm, was dat strikt noodzakelijk? Afgelopen Zondagochtend had ik werkelijk reden om pisnijdig of bezorgd te zijn. Ik denk dat nijd en angst dichtbij elkaar liggen en daarom vaak zó op elkaar lijken dat het vrijwel onmogelijk is die te onderscheiden. Net als haat en liefde. Voor voorbeelden over dat laatste hoef je alleen maar een driestuiverroman te lezen. Vrijwel alle liefdesverhalen beginnen met onmin, ruzie en hebben de twee die straks zullen gaan trouwen een ongelooflijke hekel aan elkaar.

Voorts werd er een halve marathon gelopen op het eiland. Het korps waar ik dirigent van ben ging de lopers aanmoedigen met muziek vanaf het dorpsplein. De lopers beginnen vanaf de boot en het is ongeveer vijf kilometer naar het dorp dus de bedoeling was dat we daar gingen zitten wachten tot de eerste loper het dorp binnen zou komen en dan spelen tot de laatste het dorp weer had verlaten. Maar de TESO (veerdienst Texel- Den Helder) had problemen met één van de schepen en kon maar met één boot varen waardoor de marathonlopers een speciale overtocht kregen tussen twee reguliere overtochten in. Dit betekende een uur later beginnen wat mij bijzonder goed uitkwam want dat gaf mij gelegenheid de orgelbeurt die ik had afgezegd omdat ik niet op twee plaatsen tegelijk kan zijn, weer aan kon nemen. Het was wel even rennen van de kerk naar het dorpsplein (van het noordelijkste puntje van het eiland naar bijna het zuidelijkste) maar ik kwam op tijd en we hebben de lopers met muziek kunnen aanmoedigen en ik denk dat de meeste er in ieder geval erg blij mee waren.

De ochtend begon echter met een adrenalinevergiftiging toen bleek dat, hoewel ik mijn onlinepresence de afgelopen jaren actief gemarginaliseerd heb en ik van diverse mensen gehoord heb dat ik zeer moeilijk tot onmogelijk te vinden ben online (YES!) mijn schoonzus mij toch had weten te vinden. En ik heb een hekel aan deze schoonzus. Ik wil niets met haar te maken hebben. Ik wil haar niet in mijn leven. Ik wil kunnen negeren dat ze bestaat. Maar zij vond het nodig om niet alleen op mijn berichtje op VP te reageren maar onder mijn vorige blog schreef ze ronduit bedreigende woorden. Ik vergis me niet. Ik zeg dit niet omdat ik een hekel aan haar heb; de woorden waren duidelijk als bedreiging bedoelt. Gelukkig biedt WordPress de mogelijkheid commentaren eerst naar je emailadres te laten sturen en dan kun je zelf bepalen of ze wel of niet geplaatst worden. (Overbodig te zeggen dat ik die toestemming niet heb gegeven.) En verder is het vrij eenvoudig emailadressen te blokkeren. Natuurlijk kan ze het opnieuw proberen met een ander emailadres, maar ik hoop toch dat ze wel iets beters met haar leven te doen heeft dan mij zoeken. Ze weet waar ik woon en ze weet precies wanneer ik op Moeder pas, dus als ze iets van me wil kan ze me (daar) vinden. Dankzij de relatietherapie is de enorme klont HAAT die ik de laatste weken, misschien zelfs maanden, in mijn lijf voelde groeien weer opgelost en ik kon haar dus zonder commentaar te geven, zonder te reageren gewoon blokkeren. En nu kan ik weer net doen of ze niet bestaat. Ik vond het best een volwassen reactie van mezelf. 🙂

En vanochtend belde het kerkbestuur van de PKN hier op het eiland. Ze willen graag met me praten over de toekomst van de organisten. Er zijn nog twee mannen op leeftijd die het orgel bespelen op Zondag, maar dat is lang niet genoeg om alle diensten van (orgel)muziek te voorzien. De raad (en met hen de diverse dominees) hopen dat ik in dat gat wil en kan springen. Ik kan en wil dat op zich wel, al ga ik mijn derde Zondag van de maand in de Petrus- en Pauluskerk in Den Helder er niet voor opgeven, maar dat is natuurlijk slechts een pleister. Hoe zeg je dat ook alweer? Een pleister op een bloedende wonde! Want ik ben misschien 30 jaar jonger dan de mannen die nu nog orgel spelen, maar over 30 jaar (of eerder want wie zegt dat ik dat ga halen?!) heb je weer hetzelfde probleem. Mijn plan is om kinderen en jongeren weer enthousiast te maken voor het orgel. Tenslotte hoeven ze alleen te kunnen spelen en de gemeentezang kunnen begeleiden. Nergens staat geschreven dat de organist zelf ook gelovig moet zijn! Ik denk dat daar de denkfout zit. Maar aan het eind van de week zullen we vergaderen en zal ik mijn plannetjes op tafel gooien. Eens kijken wat de kerkenraad daarvan vindt …

Tijdens de voorbeden heb ik niet alleen kracht gevraagd voor mijn tante die haar man nu zo deerlijk moet missen, ik heb ook om begrip gevraagd voor mijn broer en schoonzus en kracht voor mezelf om aardig te blijven. Want aardig zijn tegen mensen die je aardig vindt, daar is geen kunst aan! Maar je moet vooral aardig zijn tegen onaardige mensen! Die hebben het het hardst nodig. Ik vind het moeilijk. Maar ik ga er niet ál te moeilijk over doen. Tenslotte heb ik ook vaak moeite aardig te doen tegen mensen die ik wél aardig vindt, gewoon omdat ik van mezelf niet zo erg aardig ben en liever een beetje bij mensen uit de buurt blijf.