Gebed voor Vrede in de Wereld

Even een klein verhaaltje tussendoor. 😉

Elke zaterdagmiddag sinds 4 december 2022 bid ik in de kapel van de Johannes de Doperkerk voor Vrede in de Wereld. In het begin bad ik gewoon elk half uur maar toen het me duidelijk werd dat mensen die in de tussenliggende tijd binnenkwamen om de kerk te bekijken of een kaarsje aan te steken niet bleven zitten tot het tijd was om te bidden, ben ik ze gewoon bij binnenkomst gaan uitnodigen mee te bidden voor Vrede in de Wereld. Een keer kwam gelijk met mij een gezinnetje binnen, vader, moeder en drie kinderen. Ze keken even rond en natuurlijk wilden de kinderen een kaarsje branden. Ik nodigde ze uit om met mij te bidden voor vrede, waarop de vader zei dat ze niet in God geloofden. De moeder haastte zich te verontschuldigen dat ze zéker wel in vrede geloofden en de vader liet de kinderen een kaarsje branden. Ik heb ze maar niet uitgelegd dat ze met het aansteken van dat kaarsje al hun stem toegevoegd hadden aan mijn gebed. Ik heb wel geprobeerd uit te leggen dat het voor God niet uitmaakt dat ze niet in Hem geloven als ze tot Hem bidden, maar ik geloof niet dat ik indruk maakte.

Vanmiddag kwamen er twee bejaarde dames binnenstrompelen. Eentje liep met een stok. Mogen we hier even uitrusten? Natuurlijk mag dat! Ik pakte er twee stoelen met leuningen en kussentjes bij. De dames gingen voorzichtig zitten. Ik vroeg: wilt u met mij bidden voor vrede in de wereld? De dame met de stok schudde het hoofd en haar vriendin zei, een beetje verlegen: ik kan dat niet zo goed. U hoeft alleen maar te luisteren. Dat kunt u toch wel? Dat werd volmondig beaamt en ik bad mijn gebeden. Daarop deed de vriendin een duit in het bakje voor het kaarsengeld. Steek je geen kaars op? vroeg de dame met de stok. Nee, was het antwoord, dat is voor het prachtige gebed. Ik voelde me opeens niet meer schuldig dat ik ze min of meer voor het blok had gezet. Gelukkig kwam er toen iemand binnen die daadwerkelijk kwam om te bidden voor Vrede in de Wereld.

Vlak voor het einde van de gebedsdienst kwamen er twee mannen binnen. Op uiterlijk oordelen is niet netjes, maar ze droegen een korte tuinbroek, een pet en geitenwollen sokken in sandalen. Ook hadden ze beide een grijze baard en dito lang haar en een versleten rugzak op de rug. Ik zei: wilt u met mij bidden voor vrede in de wereld? Nee, klonk het tweestemmig en hartgrondig. -Waarom niet? Bent u niet voor vrede in de wereld? -Jawel, maar ik geloof niet in God, zei de wijsneuzigste van de twee. -Wat doet u dan in de kerk? (Ook al niet zo netjes, maar ik kon het niet laten) -Ja, het blijven toch heel bijzondere plekken. -Dat komt, zei de evangelist in mij, omdat het voor een mens heel moeilijk is om níet in God te geloven. -Ach, dat is ook een kwestie van geloof. Waar gelooft u dan in? Ik bleef standvastig. Ik geloof in het goede doen! -Ach, zei ik met mijn allerliefste stemmetje en mijn bedelaarsgezicht, dan kunt u toch wel even met mij bidden? Ik heb geloof genoeg voor ons alle drie! -Dat zal wel, klonk het ietwat korzelig, maar we moeten de bus halen. We hebben geen tijd. -Wat akelig, geen tijd voor God. Ik geef het op. Maar ik kon de rest van de dag niet ophouden met glimlachen.

Zelf geloof ik heel sterk in de kracht van het gebed. Toen ik in de brugklas zat, een heel leven geleden, had een klasgenoot van een vriendin van mij een ongeluk gehad en lag al een tijd in coma. Ik wist natuurlijk van het ongeluk; het eiland is niet zo groot, maar ik kende het meisje niet persoonlijk. Het liep tegen de kerstvakantie en we hadden een groot gezamenlijk kerstontbijt. De hele school, leerlingen, onderwijzend én onderwijs ondersteunend personeel, iedereen was verzameld in de kantine aan lange tafels keurig gedekt met witte lakens, rode kerstrozen, kaarsjes en allerlei lekkernijen. Mijn vriendin had gevraagd aan de directie of er voor aanvang even een minuutje stilte kon worden gevraagd. Dit was niet ongebruikelijk; er werd meestal ruimte gegeven aan mensen die gewend waren te bidden voor het eten. (ineens vraag ik me af of dat nog zo is? Wordt er in publiek en/of groot gezelschap voor een maaltijd nog steeds ruimte gegeven aan mensen die God willen danken voor Zijn goede gaven? *zijspoor*) Dit keer echter zou iedereen gevraagd worden te denken aan het meisje in coma. Het werd een indrukwekkende stilte met zoveel mensen in een betrekkelijk kleine ruimte. Voordat het ontbijt afgerond werd, kwam de mededeling dat ze uit haar coma was ontwaakt. Je mag natuurlijk geloven dat het toeval is. Ik geloof in de kracht van gebed. En dat toeval misschien wel het pseudoniem van God is, als Hij anoniem wil blijven.

Blijf altijd bidden. Verslap daarin niet en toon de Here uw dankbaarheid. Vergeet niet daarbij ook voor ons te bidden. Vraag God of Hij het woord dat wij doorgeven, duidelijk wil maken aan de mensen, zodat zij het geheim van Christus zullen begrijpen. Colossenzen 4, 2-3

Mijn gebed op zaterdag:

Barmhartige Vader, op voorspraak van de heilige Maria, Koningin van de Vrede, komen wij tot U met ons gebed voor Vrede in de Wereld.

U, Schepper van natuur en mensheid, bid ik: hoor mijn stem
Hoor mijn stem, want het is de stem van alle slachtoffers van oorlogen en geweld onder mensen en volken.
Hoor mijn stem, want het is stem van alle kinderen die lijden en nog zullen lijden als mensen hun vertrouwen stellen in wapens en oorlog.
Hoor mijn stem, ik smeek U in de harten van alle mensen te leggen de wijsheid van vrede, de kracht van rechtvaardigheid en de vreugde van saamhorigheid.
Hoor mijn stem, want ik spreek namens de menigten in alle landen en in elke periode van de geschiedenis die geen oorlog willen en bereid zijn de weg van de vrede te bewandelen.
Hoor mijn stem, en geef inzicht en kracht, zodat wij op haat altijd met liefde antwoorden, op ongerechtigheid met een totale toewijding aan gerechtigheid, op nood met het delen van onszelf, op oorlog met vrede. O God, hoor mijn stem en geef Uw wereld Uw eeuwigdurende liefde. (Gebed van Johannes Paulus II (1920-2005))

Heer, maak mij een instrument van Uw vrede.
Laat mij liefde brengen waar haat heerst,
laat mij vergeven wie mij beledigde,
laat mij verzoenen wie in onmin leven,
laat mij geloof brengen aan wie twijfelt,
laat mij waarheid brengen aan wie dwaalt,
laat mij hoop brengen aan wie wanhoopt,
laat mij licht brengen aan wie in duisternis is,
laat mij vreugde brengen aan wie bedroefd zijn.

Laat mij niet zoeken getroost te worden, maar te troosten,
niet begrepen te worden, maar te begrijpen,
niet bemind te worden, maar te beminnen.
Want het is toch door te geven, dat men ontvangt
door te verliezen, dat men vindt
door te vergeven, dat men vergiffenis ervaart
door te sterven, dat men verrijst tot het eeuwige leven. (Gebed van Franciscus van Assisi (1181-1226))

U bent van harte welkom uw stem aan dit gebed toe te voegen. Ik ben (vrijwel) elke zaterdag in de kapel aanwezig van 14.30 tot 16.00.